Szare wiewiórki to nieodłączny element brytyjskich parków i ogrodów. Można je spotkać na każdym kroku. Nie boją się one człowieka i chętnie podchodzą skuszone swoimi ulubionymi smakołykami. Dla tych, którzy po raz pierwszy mają okazję odwiedzić Wielką Brytanie są sporym zaskoczeniem. Przyzwyczailiśmy się do widoku ich rudych kuzynów i kuzynek.
Naturalne obszary występowania szarych wiewiórek to wschodnia oraz środkowo-wschodnia część USA a także południowo-wschodnia Kanada. Pod koniec XIX wieku podjęto decyzję aby je introdukować w Europie.
O tym przeczytasz w poniższym artykule:
Szare wiewiórki w Wielkiej Brytanii
W 1899 roku po raz pierwszy sprowadzono szare wiewiórki do Wielkiej Brytanii i Irlandii jako atrakcje dla tamtejszych ogrodów i parków. Najprawdopodobniej nikt nie zdawał sobie wtedy sprawy do czego to doprowadzi. Wkrótce rozszerzyły one swój obszar występowania całkowicie zastępując rude wiewiórki w większości Anglii i Walii oraz w wielu częściach Szkocji. Początkowo ich liczba wynosiła około 350 sztuk. Na ten moment szacuje się, że jest to nawet kilka milionów i nadal bardzo intensywnie się rozmnażają. Samice są w stanie zajść w ciążę (trwa ona 45 dni) nawet trzy razy w ciągu jednego roku wydając na świat liczne potomstwo. Długość ciała szarej wiewiórki to około 30 centymetrów. Osiągają one wagę około 400-700 gramów. Ogon sięga długość nawet to 20 centymetrów.
Szare wiewiórki są większe i silniejsze niż ich rudzi kuzyni i kuzynki, co doprowadziło do stopniowego wypierania ich na tereny dużo uboższe w pokarm.
Rude wiewiórki w Wielkiej Brytanii
Wiewiórki rude były kiedyś szeroko rozpowszechnione w całej Wielkiej Brytanii. Dzisiaj ich największa ilość żyje w Szkocji – około 120 tysięcy osobników. Gdzie można je spotkać? Lasy iglaste Galloway, lasy leszczyny atlantyckiej w regionie Argyll, wiejskie posiadłości Tayside lub kaledońskie lasy sosnowe w Highlands.
Szare wiewiórki działają szkodliwie na otaczający ich ekosystem. Zjadają one żaby, jaja ptaków, wyjadają im pożywienie a także uszkadzają ich gniazda oraz korę drzew. Są one także roznosicielem wirusa Squirrel poxvirus. Wiewiórki rude nie mają naturalnej odporności na ospę wiewiórkową, a choroba zwykle kończy się śmiercią w ciągu dwóch tygodni. W takiej sytuacji szare wiewiórki mogą rozprzestrzeniać się około dwudziestu razy szybciej.
Szare wiewiórki zostały także wypuszczone na wolność w 1948 roku w Piemoncie, we Włoszech.
Szacuje się, że wkrótce ten inwazyjny gatunek może pojawić się także w innych europejskich krajach. Na szeroką skalę prowadzone są działania mające na celu zredukowanie liczby szarych wiewiórek.
Konkurencja między wiewiórkami rudymi i szarymi to nienaturalny, spowodowany przez człowieka problem, z którym trzeba się uporać jak najszybciej. Szacuje się, że rude wiewiórki mogą całkowicie wyginąć w ciągu 25 lat. Wszelkie próby przywrócenia rudych wiewiórek do ich naturalnych środowisk okazały się bezskuteczne. Zwalczaniem szarych wiewiórek zajmują się organizacje społeczne oraz rządy.
Jedna z organizacji, która się tym zajmuje to British Association for Shooting and Conservation. Redukcja inwazyjnych wiewiórek polega na niszczeniu gniazd, odstrzale, zatruwaniu i łapaniu w pułapki. Gdyby ktoś chciał dowiedzieć się więcej na ten temat to odsyłamy to do strony internetowej https://basc.org.uk/advice/basc-grey-squirrel-control/.
Nie cierpie szarych wiewiorek, niszcza wszystko co dostana w swoje lapki. W Londynie jest ich pelno i co gorsza ludzie je karmia, zwlaszcza w parkach. Czlowiek to jednak naiwne i glupie stworzenie, dobrymi checiami niszczy wszystko.